R2 "Wiesz jak to się ostatnio skończyło"

*Laura*

- Nessa, jestem! - krzyknęłam, rzucając klucze do miski w kuchni. - Nessa!
Zaczęłam chodzić po domu i szukać mojej Van. Ale nie było jej ani u siebie, ani u mnie.
Westchnęłam, opadając na łóżko. Gdzie ta Van mogła się podziewać? Byłyśmy w nowym mieście, od jakichś paru dni, a ona nie miała tu znajomych, więc gdzie mogła być?
Przewróciłam się na brzuch i wyciągnęłam spod łóżka srebrnego laptopa.
Otworzyłam go i wstukałam hasło.
Po wejściu do Internetu, wyskoczyło mi parę zaproszeń do znajomych, od osób z nowej klasy.
Większość z nich była w porządku. 5 chłopaków i 7 dziewczyn nie tworzyło wielkiej klasy, ale było dobrze.
Szybko zaakceptowałam wszystkie zaproszenia i zamknęłam komputer.
Moim jedynym planem na nowy rok szkolny było wtapianie się w tło. Nie było sensu się wybijać, skoro miał to być tylko rok.
Nagle zadzwonił mój telefon. Wyjęłam go z torebki, którą położyłam na krześle i odebrałam.
- Halo?
- Hej, Laura. Jak tam pierwszy dzień w szkole? - odezwał się po drugiej stronie jej ciepły, opiekuńczy głos.
- Cześć, mamo. Było dobrze. - odparłam powoli.
- Tak? Jesteś zadowolona?
- Jeszcze nie wiem. To był tylko jeden dzień.
- Jasne, skarbie, rozumiem. Dałabyś mi Nessę? Chciałabym z nią o czymś porozmawiać.
- Niestety, ale Vanessy nie ma.- odparłam.
- Jak to: nie ma? Przecież miała....
- Miała mnie pilnować. Tak wiem. Ale wyszła, a mnie się nic nie dzieje. - powiedziałam, przewracając oczami.
- No dobrze, dobrze... - mówiła spokojnie, lecz wiedziałam, że się denerwowała. - Zadzwonię jutro, dobrze córeńko?
- Jasne, nie ma sprawy. Kocham cię, pa.
Rozłączyłam się i rzuciłam telefon na poduszkę. Nienawidziłam, kiedy matka tak reagowała. Tak, Van miała się mną zajmować, żebym znowu nie zrobiła czegoś głupiego. Ale bez przesady, nie potrzebuję nadzoru przez 24 godziny na dobę.

*Vanessa*

Zaśmiałam się, popijając kawę.
Riker był naprawdę zabawny, więc nawet nie zauważyłam, kiedy minęły dwie godziny.
- Już 12? - spytałam z niedowierzaniem, patrząc na telefon.
Miałam 2 nieodebrane połączenia od Laury i aż 5 od mamy.
Połknęłam głośno ślinę.
- Mogę cię na chwilę przeprosić? - spytałam.
- Jasne, doleję kawy. - odparł miło chłopak, biorąc nasze kubki ze stołu i idąc do kuchni.
Szybko zadzwoniłam do matki.
- Hej, co się stało?
- Dzwoniłam do Laury, jest sama w domu. Obiecałaś jej pilnować! - krzyknęła.
- Mamo, spokojnie. Lau jest jakieś pięć domów dalej, nic jej nie będzie.
- Chryste, Vanessa. Wiesz, jak to się ostatnio skończyło!
- Dobrze, mamo. Już wracam do domu, zajmę się nią. Pa. - wyłączyłam telefon i przeczesałam włosy.
- Riker. - poszłam do kuchni za chłopakiem. - Muszę już lecieć.
- Jasne, rozumiem, nic się nie dzieje. - odparł. - Szkoda tylko, że nie poznałaś mojej siostry, pewnie byście się polubiły.
- To spotkajmy się kiedyś wszyscy. - zaproponowałam.
- Świetny pomysł, daj mi swój numer, to się umówimy.
Uśmiechnęłam się. Podobał mi się pomysł spędzenia z nim więcej czasu.

*Ross*

Chodziliśmy z Louisem i Mią po mieście, bez celu.
Razem z chłopakiem powinniśmy być aktualnie na rozpoczęciu roku, ale jakoś nas nie ciągnęło.
Mia rzuciła szkołę, w dziewiątej klasie, więc ona nie miała tego problemu.
Ale co złego mogło się stać? Dyrektor znowu zadzwoni do Rydel, a ona znowu na mnie nawrzeszczy?
Mówi się trudno.
- Ashton organizuje jutro wieczorem imprezę, idziemy? - spytał Louis, przeglądając telefon.
- Impreza u Ashtona, może być nieźle. - odparłem, wzruszając ramionami.
Objąłem Mię ramieniem i wstąpiliśmy w trójkę do baru, na końcu ulicy.
Mia poszła grać na automatach, a ja z Louisem siedliśmy przy barze.
- Stary, Mia totalnie się w tobie durzy. - powiedział, gdy barman postawił przed nami dwa kufle piwa.
- I w czym problem?
- Przecież ty jej nie kochasz. - oznajmił.
- Wciąż nie wiem, do czego zmierzasz...
- Nie uważasz, że nie zasługuje na to, żebyś ją zdradzał z pierwszą lepszą?
- Słuchaj, stary. Mia jest już duża dziewczynką. Jeśli uzna, że na nią nie zasługuję, to odejdzie.
- Nie będziesz jej wtedy zatrzymywał?
Zaśmiałem się. Kochany, rozpieszczony Louis. Znał mnie od szóstej klasy, a mimo to, wciąż mnie nie znał.
- Nie dbam ani o nią, ani o żadną inną. - oznajmiłem, wypijając łyk piwa.
- To twoje motto? - spytał z lekkim wyrzutem.
- Nie, moje motto to ,,Jak nie ta, to będzie następna" nie ma co się spinać, Lou.
Piwo było zimne i mocne, dokładnie takie, jakie lubię.

*Laura*

Spojrzałam w lustro.
Wyglądałam znośnie.
Spięłam włosy w kucyka i zabrałam z blatu klucze.
- Idziesz gdzieś? - spytała Vanessa, schodząc na dół.
- Tak, przejść się, chcę zobaczyć okolicę.
- Pójdę z tobą. - zaproponowała.
- Nie ma potrzeby, dam sobie radę. Ty lepiej wyczekuj na telefon od naszego gorącego sąsiada. - zaśmiałam się.
Nessa wyglądała na lekko oburzoną, lecz również się zaśmiała.
- Śmiej się, ale on naprawdę jest boski. - odparła ze śmiechem, siadając przed telewizorem.
- Skoro tak uważasz. - odparłam, otwierając drzwi. - Będę późno, nie czekaj z kolacją.
Wyszłam z domu i idąc ulicą w stronę centrum, sprawdziłam telefon. Była godzina dwudziesta, zero wiadomości, zero połączeń. Kto by się spodziewał. Wrzuciłam telefon do plecaka i ruszyłam przed siebie.

*Ross*

Siedzieliśmy, przy stoliku, w barze, razem z Ashtonem i Louisem.
Chłopaki dyskutowali o wczorajszym meczu, a ja, wyjątkowo siedziałem cicho. Wszyscy wiedzieli, że kocham być w centrum uwagi, ale nie tym razem.
Myślałem o tym, co mówił Louis. Ale wciąż nie zmieniłem zdania. Nie przejmuję się tym co ludzie mówią, taki już jestem. Mia od początku wiedziała, że nie jest jedyną laską w moim życiu, a mimo to chciała ,,ze mną być", cokolwiek to znaczyło. W sumie, odkąd zaczęliśmy być "parą" niewiele się zmieniło.
Wciąż spotykaliśmy się w trójkę, z Louisem. Tylko co jakiś czas, ona przychodziła do mnie do domu i zostawała na noc. Nic wielkiego.
Przetarłem oczy. Dochodziła dziesiąta, czyli piliśmy z Louisem od paru dobrych godzin.
Najchętniej poszedłbym spać, ale nie miałem ochoty wracać do domu, gdzie prawdopodobnie dostałbym opieprz od Ryd.
- Impreza będzie od dziewiątej, zapraszam najlepsze laski ze szkoły. W tym tą nową. - powiedział Ash.
- Nową? - zainteresowałem się.
- Nie widziałeś jej dziś w szkole?
Prychnąłem. Tym właśnie Ashton różnił się ode mnie i Louisa. My olewaliśmy szkołę i imprezowaliśmy całymi dniami. On był grzeczny i nie opuszczał ani jednego dnia, żeby rodzice nie odcięli mu pokaźnego kieszonkowego. Dopiero wieczorami stawał się jednym z nas.
- Chodzi z nami do klasy, niezła laska.
- Ta niezła nowa laska ma jakieś imię? -spytałem.
- Marano. Laura Marano.

 ------------------

A oto rozdział drugi! Mamy nadzieję, że nowy blog przypadnie wam do gustu i będziecie się często udzielać :)

- Gabi